حضرت امام رضا عليه السلام در معرفي امام مي فرمايد : 

الامام ، الانيس الرفيق ، الوالد الشفيق ، و الاخ الشفيق والام البره بالولد الصغير و مفزع العباد في الداهيه الناد 

امام ،‌همدمي رفيق ، پدري دل سوز ، برادري دلسوز ، مانند دو نيمه ي خرما كه به هم متصل باشند، مادر مهرباني نسبت به فرزند خردسال اش ، پناه امت در گرفتاري هاي هولناک است. (اصول كافي ، ج 1 ، ص 200) 

شفقت محبتي است که به همراه دلواپسي و نگراني و سوختن براي محبوب باشد. 

پدر دلسوز برای فرزندان خود احساس مسئوليت مي کند و نگران آنهاست. پدر - بيش از آن که به فکر راحتي خود باشد - به آسايش فرزندانش مي انديشد و مي کوشد تا بهترين امکانات را براي او فراهم آورد. در واقع پدر و مادر به فرزندشان احسان مي کنند. 

اين حالت پدر و مادر، برخاسته از محبّت قلبي آنهاست. منطق محبّت، منطق خاصّي است و تا زماني که کسي اهل آن نباشد، نمي فهمد. اگر کسي پدر يا مادر نباشد، نمي تواند احساس آنها را نسبت به فرزندانشان را درک کند.

امام عليّ بن موسي الرضا عليه السلام محبّت امام را شبيه محبّت مادر نيک رفتار نسبت به فرزند کوچک خود معرّفي مي فرمايد. علاقه و محبّت مادر به فرزند بسيار روشن است و بالاترين مظهر محبّت به شمار مي آيد. هرکس بخواهد بهترين نمونه محبّت و عاطفه شديد در دنيا را نشان دهد، بايد به محبّت مادر نسبت به فرزند خردسال بنگرد. 

بايد باور داشت که محبّت امام عصر عليه السلام (ارواحنا فداه) به ما، بیش از محبتي است که يک پدر دلسوز و يک مادر مهربان نسبت به فرزندان خود دارند. اين حقيقت، جز در وجود مقدس آن حضرت يافت نمي شود. بايد اين نعمت بزرگ الهی را قدر دانست و آن را پاس داشت.